نخ شكسته

دود غليظ جلوي چشمانم پيچيد

و همه چيز بي تفاوت در بيهودگي خود غرق شد

بي صدا....

دغدغه هاي مضحك ميان نخ هاي بدون فيلتر

فراموش شدند

چونان صداهاي مردگان تاريخ

اجساد موميايي شده در توهمات معني ....

دون كيشوت هاي لا ابالي پوچ

افتخارات .....

اخرين صداي خود را در سينه ام شنيدم

موهوم در فراموشي لغزيد

انتهاي فيلم …

      لحظه هاي پاياني فيلم بود. لحظه اي كه ذهن خسته ي من منتظر نوعي از پايان بود. به تصاوير مخدوش در بيست اينچ صفحه تلويزيون خيره شده  بودم. در كمرم احساسي بود كه با جريان هواي  توي اتاق هر چند دقيقه يك بار درد مختصري ميگرفت و با كرختي پاهايم روي صندلي تركيب ميشد. ديگر مثل اول فيلم تصميم نميگرفتم. نشانه هاي فيلم فقط توي ذهنم انبار ميشد اما به سوي هيچ يك از رويا هايم حركت نميكرد. دخترك توي قصه شروع به گريه كردن كردو بعد همه به هم اظهار عشق كردند. كنترل را در دستم گرفتم. دقيقا ده دقيقه تا پايان فيلم مانده بود. نوع جديدي از رفتار توي ذهنم شروع به حركت كرد. پيچك هاي خيال در چشم هايم دويد و رفتاري  مشابه از قهرمان هاي متحرك در صفحه را تكرار كردم.

در يك سكوت مطلق با اظطراب صد و بيست دقيقه فيلم حركت صدا لب ها ….در شكل دنياي خودم مجسم شد.

گونه اي تازه از نجات يافتن در كوتاه ترين زمان در بديهي ترين شكل جلويم اماده بود. خيلي ساده مصرف ميكردم. چه كسي اين چنين خواسته بود؟

    گنگ

ورق هاي تقويم از چند هزار سال پيش فرياد ميكشيدند

تنها در عدد در امار و ارقام

مثل تعداد ادم ها

نوزاداني كه بزرگ ميشوند

تا بيست يا بيشتر

و بعد بايد عاشق شوند

اين قانون است

و در يك حصار اني از رعب و اشك

جفت جفت كنجيده در لانه هاي دويست متريشان

بعد ازكار تا نيمه شب شرعي "عاشق بمانند"

اين فاجعه ي بلعيدن معني است

فاجعه ي زنجير وار انسان است

مخفي شده در انبوه اعداد

مخفي شده در انبوه ورق هاي تقويم....

صداي مادري باز شب را شكافت

"تا زايش بچه اي دگر صبر بايد كرد

امشب ساعت صفر به بعد"

داخل:

جريان اب

شيري رنگ از لب هاي لوله

در يك هيجان با صداي خش خش

قطره قطره

سكون...

بيروني ها:

ايماژ در يك لحظه افرينش

نقطه هاي سفيد در ابي تيره ي شب

و سردي كرخت در خش خش علف هاي پررنگ

هنوز جيرحيرك ها ميخوانند

افريدم......

دنياي خيالي

در دنياي خيالي توهمات مرده اند

و رنگ هاي بوم خالي صورتي تر نيستند

 اما بي مفهومي نقطه ي اغاز است

و ترس توهمات كوله باري هميشگي

مي افرين (م ي د) ....  

اين اخرين لحظه هاي خيال من است

لحظه هايي چند پيش از خواب در  بازوان اب

ابي تيره اي چشم ها لب ها صدايم را پوشانده

و انفجاري از حباب به هر طرف پرتاب ميشود

خط هاي نور در اب هر چند ثانيه

كمتر و كمتر نزديك به هيچ

تاريك ميشوند تاريك ميشوند

دست هاي من بي اختيار

در يك هجوم وحشت زده از موج هاي اب

خيالي را از ابي غليظ به ذهنم مي اورند

تا لحظه اي ديگر بر روي اب

ازاد ميكشم نفس

پري اب هاي سرد رنگ

بر سينه هاي خود مي فشاردم

ارام عميق و تنگ

در لمس سرد بدن بي وجود او

بي لحظه اي ارام

همه ي جثه ام در يك مسير دودوار

در سوق عمق اب

خوابي شديد را احساس ميكند

 گردي نيم بسته ي چششش .....شمان من

بي هيچ حس و خيال

در ظل خواب هاي بي صدا

ارام ...

باريك ميشود باريك ميشود